Talambuhay ni NICKDHEL PAULO G. ARO

Ang litratong ito ay noong ako ay 1 taon pa lang.

Taong 1995 noon (Year of the Pig).Ika 17 ng Setyembre, may isang batang babaeng nag ngangalang Erlie (Guanzon) Aro ang mag luluwalng isang batang lalaki. Ito ang pangalawang anak nila ni Abner (Concordia) Aro. Maganda noon ang panahon sa NHA Sto. Angel San Pablo City kaya naman maganda rin ang kinalabasan ng batang iyon. Pinangalanan nila ito ng NICKDHEL PAULO G. ARO. At ipinanganak na nga ang taong magbabalanse at mag bibigay ng kapayapaan sa mundo. Dito na nga nag simula ang pakikisalamuha ko sa aking kapwa, ditto na mag-uumpisa ang buhay kong makulay
at walang kalumbay-lumbay.

Tatlo kaming mag kakapatid at ako ang pangalawa.Dalawa kaming lalaki at isang babae. Ang babae ay nag ngangalang Paula Bianca G. Aro, siya ang panganay. Ang bunso kong kapatid ay nag ngangalang Patrick Miguel G. Aro.Noong bata pa ako, sabi ng nanay ko sakin daw sita pinaka nahirapan kasi napaka iyakin ko daw noon, napaka kulit ko raw pati. Nung isang araw na nag laro kami ng kapatid ko ng wrestling, hindi ko makakalimutan yung pumutok yung ulo ko dahil hindi ko alam na dingding nap ala yung nasa likod ko kaya ayon nauntog ako.

Birthday ko nitong araw na ito kaya ako naka pula.

 Pinag aral ako ng aking mga magulang noong elementary sa San Diego Elementary School, hanggang grade 1-2 lang ako doon. Noong grade 2 ako,may isang pangyayari na nag lalaro kami ng mga kaklase ko ng Pogs at text,hindi nag kabayaran ng pusta kaya binato nung kaklase ko yung kalaro niya at nag suntukan na nga at nung natumba yung isa,dinambahan ko ito at nung tatayo nay un ay nag tatakbo na ako sa room namin.

Nag aral ako sa San Pablo Central School noong Grade 3 ako hanggang mag grade 6.Noong una ay naninibago pa ako dahil wala pa akong kilala at wala akong kabarkada, ngunit kinalaunan ay nasanay rin ako.Nagkaroon din ako ng kaibigan at sila na ang nagging kalaro ko tuwing walang klase.Tuwing tanghali pag-katapos kumain ay nag lalaro kami ng sikyo, kainitan noon nang araw at santing ang init pero bale wala sa amin yon makapag laro lang,kahit madapa kapag nag hahabulan ay natitiis ko basta makapaglaro lang talaga.

Itong litratong ito ay noong ako ay grumaduate ng kinder.

Noong grade 5 ako,nahiligan ko na ang paglalaro ng Basketbol dahil sa mga pinsan ko kaya madals ay nasa court ako n gaming barangay.Hindi pa ako masyadong seryoso sa pag-aaral noon pero gumagawa ako ng mga assignment naming kasi pinapagalitan ako ng nanay ko kapag ako ay hindi nakikitang nag babasa o nag aaral. Kaya pag wala ang nanay ko ay tuwang tuwa ako kasi larong laro ako sa labas ng bahay namin.

Nang ako ay mag grade 6,masasabi ko na ito ang pinaka masayang lebel ng elementary dahil na rin sa mga nagging karanasan ko ditto.Isa na ditto ang pag kukulitan naming ng mga kabarkada ko, lagi kaming mag kakatabi sa room, napakaingay lagi naming at ito ang nagiging dahilan para pagsulatin kami n gaming teacher ng  –HINDI NA PO ULIT KAMI MAG IINGAY- sa limang pirasong papel. Pero kinalaunan ay hindi rin ito natanim sa utak ko dahil lagi parin kaming nag iingay. At nang lumipas ang araw,dumating na ang oras na kailangan na naming mag hiwahiwalay dahil graduation na subalit alam kong hindi pa ito ang katapusan ng pag-kakaibigan namin.

Nang mag bakasyon na ay nag karoon ng liga sa amin ng Basketball. Nagbuo kami ng team ng aking mga kaibigan at iwo ang unang beses na sumali ako sa liga, kaya nung una ay kinakabahan pa ako dahil sa dami ng nanonood, pero nasanay na rin ako.Sa kabutihang palad ay kami ang nag champion (walang halong biro).

Nag-aral ako ng Highschool sa Colonel Lauro D. Dizon Memorial National Highschool (CLDDMNHS).Nagkaroon na agad ako nang kabarkada noong 1^st year ako. Noong unang buwan ng pasukan ay masipag pa ako sa pag-aaral at pag gawa ng mga assignment. Ngunit kinalaunan ay natutunan ko nang mangopya at unit-unting nawala ang kasipagan kong gumawa ng assignment. Nasanay ako na tuwing awasan ay nagtatatakbo kami para mauna sa computer shop. At hindi nag-tagal ay naadik na ako sa paglalaro ng computer.Noong matapos ang taon ay nagkahiwa-hiwalay kami ng mga kabarkada ko dahil ang iba ay lumipat ng paaralan.

Ito ay nung umattend ako ng PROM.

Nang mag bakasyon ay sumali parin ako sa liga sa amin,at nung isang laban naming ay hindi ko malilimutan yung tumama sa muka ko yung bola dahil hindi ko nasalo yung pasa sakin nung kasapi ko,anlakas nung pasa sakin at patse sa muka ko yung bola, pinag tawanan pa ako nung mga kasapi ko at sabi ko nalang ay –ARAY- .

Nang ako ay mag 2^nd year ay may nabuo na naman akong at lagi kaming nag lalaro ng Sipa.Hindi ako masyadong naging seryoso sa pag-aaral at dahil mas inuuna ko ang pag cocomputer at naging sanhi ng pagkakaroon ko ng 78 at 79 sa aking card.Nang ipakita ko ito sa aking mga magulang ay galit nag alit sila sa akin dahil inuuna ko daw ang cocomputer at hindi iniintindi ang pag-aaral.Pero natanggap din nila ito dahil wala naman silang magagawa.

Nang mag 3^rd year na ako ay napahiwalay sa akina ng dalawa ko pang kabarkada dahil bumaba sila ng seksyon, dalawa nalang kaming natira sa aming barkadahan. Ang taong ito ang taon kung saan natuto akong mag-inom, dahil ito sa mga pinsan ko. Ngunit hindi ko pinag-aralan ang manigarilyo dahil , -CIGARETTE SMOKING IS DANGEROUS TO MY HEALTH-. Dito ko rin natutunan ang MANLIGAW. Inaamin ko, TORPE ako sa mga babae at mahina akong dumiskarte sa babae noon pero unti-unti ko rin itong natutunan dahil sa mga payo ng aking mga kaibigan . Dito ako unang umattend ng PROM. Ang taong ding ito ang taon na binawas-bawasan ko ang pag cocomputer ko, siguro sakropisyo ko na rin ito dahil may nobya na ako. At pag ako ay mag diriwang ng aking kaarawan ay may kasama na itong inuman ngunit hindi ito alam ng aking mga magulang. Dahil dati kapag kaarawan ko, una naming gagawain ang pagsimba at may konting salo-salo pag-wui namin.

Class picture namin nung 3rd year.

At 4^th year na nga, last year ko na sa highschool. Dito ko nalaman kung ano ba talaga ako ditto sa mundong ito.Dito namulat ang isip ko sa mga bagay-bagay na umiikot sa mundong ito. At tungkol naman sa pag-aaral, talamak ang kopyahan sa aming room ang kailangan mo lang ay iwasan ang mahuli dahil pag nahuli ka ay –PATAY- . Hindi ko natutunan ang mag cutting classes dahil alam ko na mas maganda na ang pumasok kahit hindi making sa tinuturo ng teacher dahil may Grade naman ang Attendance. Kapag may pyestahan ay sama-sama kaming pumupunta ng aking mga tropa at dumadayo kami ng pag lalaro ng Basketball kahit kadalasan ay talo kami. Hindi ko ito makakalimutan dahil sa bawat araw na pag pasok ko ay hindi mawawala ang pag halakhak naming at pag kukulitan kapag bakanteng oras.

At ito na nga, malapit na ang Graduation at kailangan ko nang harapin ang buhay ng College. Kailangan ko nang mag seryoso dahil ito ang magiging susi sa aking magandang kinabukasan. Sana nagustuhan ninyo ang pag babasa ng aking talambuhay kahit hindi ko nailagay lahat.

SALAMAT :)